Διαγωνισμός ανάπλασης όψεων: Δ.Αρεοπαγίτου '08 (διοργάνωση Greek architects)
(Τιμήθηκε με ειδική μνεια)
συνεργάτες: Δρόσου Ελίνα (dARCH studio), Καρκατσέλας Νίκος, Μόρας Αντώνιος
Σύντομη περιγραφή.
Η σχεδιαστική πρόταση επικεντρώνεται γύρω από την εννοιολογική εγγενή για την ακρόπολη σύλληψη της κίνησης και τον τρόπο που αυτή μετασχηματίζεται με το πέρασμα του χρόνου. Αυτό που επιδιώκεται μέσω της προτεινόμενης κατασκευής, είναι η ώσμωση του αρχαίου περιπάτου, του περιπάτου της ενοποίησης των αρχαιολογικών χώρων και του περιπάτου μέσα στο νέο μουσείο της ακρόπολης. Παράλληλα η επιθυμία για έμμεση αποκατάσταση της θέας του βράχου από το ΝΜΑ οδηγεί στη χρήση δομικών στοιχείων που έρχονται σε άμεσο διάλογο με το βράχο και τον αρχαιολογικό χώρο.
Η πρσέγγιση της κατασκευής επιδιώκεται μέσα από τις έννοιες της στροφής (προγραμματικά) και της μεταβολής (προγραμματικά αλλά και στο επίπεδο των υλικών που χρησιμοποιούνται).
Προτείνεται μία υπαίθρια κατασκευή η οποία αποτελείται από:
1. ράμπες | δημιουργούν ένα νέο καθ'ύψος περίπατο, που φέρει χαρακτηριστικά των τριών γειτονικών περιπάτων. Οι κινήσεις των ραμπών, μέσω ενός χειρισμού στροφής σε επίπεδο χάραξης εναρμονίζονται:
α. με τον Παρθενώνα, β. τη Διονυσίου Αρεοπαγίτου και γ. το ΝΜΑ.
2. επιδερμίδες | τρεις αιωρούμενες επιφάνειες, κατασκευασμένες από διάτρητα φύλλα χαλκού σε μεταλλικο σκελετό, ακολουθούν τις χαραξεις των ραμπών και περιβάλλουν τις κινήσεις. Το κάτω τμήμα τους στρέφεται κατακόρυφα ελευθερώνοντας στο επίπεδο του εδάφους, όσο το δυνατό περισσότερο χώρο στον περιβάλλοντα χώρο του ΝΜΑ. Οι τρεις επιφάνειες παρουσιάζουν ανοίγματα τα οποία επιτρέπουν στην αναριχώμενη φύτευση να διαχυθεί προς το εξωτερικό της κατασκευής και δίνουν στον επισκέπτη τη δυνατότηταοπτικής αντίληψης του ευρύτερου περιβάλλοντος και οπτκής επαφής με το ΝΜΑ από διάφορες γωνίες.
Η κατασκευή τους στοχεύει:
α. στην υποστήριξη αναρριχόμενων φυτών, τόσο στην πλευρά που είναι ορατή από το μουσείο όσο και στο εσωτερικό τους. Άμεσα αποκαθίσταται η μη-ορατη πλευρά του βράχου, τόσο μέσω του πρασσίνου που φερουν και της εποχιακής μεταβολής αυτού, όσο και μέσω της φυσικής γήρανσης του χαλκού και της επικείμενης μη ομοιόμορφης χρωματικής μεταβολής του.
β. στην χρήση οθονών και σύγχρονων εργαλείων έκφρασης και παρουσίασης εσωτερικά της κατασκευης που συνδέουν την εμπειρία της ακρόπολης με την εποχή μας προσφέροντας μια ιδιαίτερη εμπειρία του περιπάτου.
3. Αντιρήδες | αποτελούν το στατικό φορέα της αιωρούμενης κατασκυής και φέρουν μαρμάρινη επένδυση με χρωματική αναφορά στο βράχο της ακρόπολης αλλά και στο γειτονικό κτιριο βάιλερ. Οι θέσεις αυτών είναι ευέλικτες σε επίπεδο θεμελίωσης κρατώντας ανοιχτό το ενδεχόμενο των μελλοντικών αναγκών εκσκαφών που δύναται να προκύψουν.
4. φύτευση | καθιστά ασαφή τα όρια της προτεινόμενης κατασκευής και συνδέει οργανικά αυτή με τον περιβάλλοντα χώρο περιπάτου του μουσείου.
Η χρήση επιφανειών διάτρητου χαλκού και της φύτευσης επιτυγχάνει φυσικό ηλιασμό και αερισμό αλλά και προυποθέσεις ιδιωτικότητας στα διατηρητέα κτίρια εξασφαλίζοντας τη λειτουργικότητα αυτών. Τα διατηρητές κτίρια είναι ημι-ορατά από το μουσείο, ωστόσο δίνεται η δυνατότητα στον περιπατητη να έχει ολοκληρωμενη εικόνα αυτών μέσω συγκεκριμένων σημείων θέασης από τα κατακόρυφα ανοίγματα στο εσωτερικό της κατασκευής.
Το έδαφος κάτω από το χώρο επέμβασης ανασηκώνεται και δημιουργεί το επίπεδο της εισόδου.
Η κίνηση στην κατασκευή είναι ανοδική μέσω των ραμών και περιστροφική γύρω πό τις διάτρητες επιδερμίδες.
Φτάνοντας στο ανώτερο επίπεδο ο περιηγητής έχει τη δυνατότητα να παρακολουθήσει προβολές στον τυφλό τοίχο του κτιρίου 19 και κατόπιν να προσγειωθεί μέσω ανελκυστήρα κάτω από το επίπεδο του εδάφους στην έξοδο, προς το χώρο περιπάτου του μουσείου.
Αναρτήσεις
