Πρόταση για την επανάχρηση της κοίτης του Πηνειού ποταμού, Λάρισα, 2011.
(όπως δημοσιευτηκε στο περιοδικό imagine, τευχος 4, Φεβρουάριος 2011).
Sous les pavés la plage*
...και κάτω από το πεζοδρόμιο η παραλία.
(*σύνθημα των Καταστασιακών κατά τη διάρκεια της εξεγέρσης του Μάη του ‘68 στη Γαλλία )
Αν υπάρχει μια πιθανότητα να συναντήσεις ένα φίλο, ένα συνάδελφο ή ακόμα, ακόμα και την έμπνευση για να δημιουργήσεις και είσαι στο εξωτερικό, τότε μην έχεις καμιά αμφιβολία ότι κατά 99% ήδη βρίσκεσαι στην όχθη ενός ποταμού ή μιας μικρής λίμνης στη μέση της αγαπημένης σου πόλης. Αυτά φυσικά δεν συμβαίνουν στην αγαπημένη δικιά μας πόλη. Όχι γιατί δεν έχουμε ποτάμι, αλλά γιατί η όχθη του είναι κακοποιημένη ή αν δεν είναι, δεν είναι σίγουρα επαρκώς σχεδιασμένη για να σε προδιαθέτει να κάνεις αυτή τη βόλτα! Έχοντας στο μυαλό μας ότι η ποιότητα ζωής των συμπολιτών μας εξαρτάται άμεσα από αυτή την διαδρομή και τη δική της ποιότητα, προτείνουμε μια ήπια αλλά συνάμα πολυδιάστατη παρέμβαση κατά μήκος της κοίτης του Πηνειού ποταμού. Οι παρεμβάσεις αλλού μικρές και αλλού μεγάλες, προσφέρουν στους περιπατητές/επισκέπτες χώρους άθλησης και αναψυχής αλλά και χώρους ικανούς να λειτουργήσουν ως υποδομές πολιτισμού και δημόσιας συζήτησης. Μία δεύτερη ανάγλυφη επιδερμίδα πολύπλοκης γεωμετρίας αναπτύσεται κατά μήκος της κοίτης. Αλλού δημιουργεί μικρά καθιστικά για ξεκούραση αλλά και μικρά καθιστικά από όπου ξεκινούν μεγάλες ιδέες και αλλού μεγαλύτερα κεκλιμένα επίπεδα. Οι πολύχρωμες επιφάνειες από φιλικά προς το περιβάλλον υλικά και ξύλο που δημιουργούν αίσθημα χαλάρωσης και ευδαιμονίας αποσκοπούν στο να μας απομακρύνουν από το γκρίζο της πόλης και τις μονότονες διεργασίες της. Χώροι άθλησης για τους επίμονους και τους αθλητές αλλά και για τους εραστές της καλής ζωής και της υγείας όπως υπαίθρια γυμναστήρια και τοίχοι αναρρίχησης αναδύονται ως αντιστίξεις.
Αναλυτικά, η επέμβαση μας εντοπίζεται μεταξύ της γέφυρας Ναιάδων νυμφών και της παλιάς γέφυρας του Πηνειού ποταμού (Γρηγορίου Λαμπράκη), το χώρο όπου τώρα χωροθετείται το υπαίθριο γυμναστήριο και αναλύεται σε τρία ημι-διακριτά περιστατικά (συνεχής αποσπασματικότητα). Πιο συγκεκριμένα ξεκινώντας από τη Ναιάδων Νυμφών σχεδιάζεται ραμπόσκαλα η οποία εξυπηρετεί την πρόσβαση στο ποτάμι για τους πεζούς ενώ παράλληλα αποτρέπει τη διέλευση οχημάτων (αποτρέπεται η φθορά υλικών αλλά και το παράνομο παρκάρισμα κατά τη λειτουργία της λαικής αγοράς). Ο έντονος χρωματισμός υιοθετείται ως μέσο για τη δημιουργία ενός χωροσήμου το οποίο να έχει ταυτόχρονα τη λειτουργία του οπτικού σήματος, μία εικόνα η οποία εύκολα να μπορεί να αναπαραχθεί δημιουργώντας ταυτότητα μέσα από την ιδιαιτερότητα της, μία ταυτότητα η οποία μέσα από την τόλμη της να είναι μοναδική και στοιχείο έκπληξης που να αποζημιώνει τον επισκέπτη. Τα έντονα χρώματα αναδεικνύουν το πράσινο μέσω της αντίστιξης ενώ ανοίγουν διάλογο και με τα graffiti που αποτελούν μοναδική εικαστική έκφραση της πόλης (γιατί να μη βλέπουμε την όχθη ως μία υπαίθρια πινακοθήκη;) Η νέα ξύλινη/μαλακή επιδερμίδα (mesh) δημιουργεί χώρους στάσης οι οποίοι ξεφεύγουν από τα συνηθισμένα, καλούν στην απόλαυση του ήλιου, των δέντρων, του ποταμού και του ουρανού. Ταυτόχρονα αμφισβητούν τη συνηθισμένη μονοσημία του αστικού εξοπλισμού καθώς η ίδια επιδερμίδα μεταμορφώνεται μέσω διαδοχικών κλίσεων από δάπεδο, σε χώρο ανάπαυσης, σε τοίχο, σε παιδότοπο, σε... Συνδυάζουν το κάθισμα με το ανάκλινδρο και εσκεμμένα αποσκοπούν στην υπερβολή μέσα από την πολυπλοκότητα του σχεδιασμού τους (υψηλή μορφολογική πληροφορία) αποσκοπώντας στην απόλαυση μέσα από την έλξη στην εναλλακτική διαχείριση της στάσης.
Περίπου στο ύψος του ποταμού όπου από επάνω βρίσκεται το κτίριο του ΤΕΕ και δίπλα από το οποίο θα γίνει το νέο δημαρχείο της πόλης επιλέγουμε να σχεδιάσουμε ένα μικρό πύργο ο οποίος να λειτουργεί ως υπόμνηση στην παρουσία μίας άλλης φυσικής πόλης, διαφορετικής κάτω από αυτή στην οποία ζούμε καθώς μελλοντικά θα έρχεται σε διάλογο με το συμβολικό κέντρο της. Η διπλή λειτουργία του πύργου ως στοιχείου παιχνιδιού για παιδιά προσπαθεί να αναιρέσει τη σοβαροφανή διάσταση με την οποία φορτίζονται συνήθως οι συμβολικές κατασκευές οι οποίες από τη συλληψη τους αντιμετωπίζονται ουσιαστικά ως ‘αρχαιότητες’. Τέλος στο χώρο δίπλα στη γέφυρα Λαμπράκη ο χώρος του υπαίθριου γυμναστηρίου ενσωματώνεται στην υπόλοιπη διαμόρφωση, εξοπλίζεται επιπλέον ενώ το mesh καθώς παρασιτικά σκαρφαλώνει στους τοίχους δημιουργεί επιφάνειες αναρρίχησης. Καθόλο το μήκος της διαμόρφωσης παραμένουν όλα τα δέντρα γύρω από τα οποία προσαρμόζεται η επιδερμίδα.
Ως ομάδα μελέτης διακριθήκαμε πρόσφατα με την πρόταση με τίτλο super|white|structure (Νοέμβριος 2010) στον πανελλήνιο διαγωνισμό με θέμα την ανάπλαση της πλατείας θεάτρου στην Αθήνα με έπαινο-εξαγορά (διοργάνωση: εταιρεία Ενοποίησης Αρχαιολογικών Χώρων). Η πρόταση μας διαχειριζόταν διαγραμματικά μέσω της λευκότητας και του λευκού μωσαικού δαπέδου (αναφορά στην πολυπολιτισμικότητα της περιοχής), τη νεοκλασσική πλατεία ως μία θεματική υπαίθρια υπερκατασκευή, η οποία οργανωνόταν γύρω από ένα πολυλειτουργικό τέχνημα (τράπεζα) το οποίο είχε χαρακτηριστικά επαυξημένης πραγματικότητας (augmented reality) και το οποίο αποσκοπούσε να λειτουργήσει ως ένας κοινωνικός ελκυστής. Επιδιώκοντας την ιστορική συνέχεια της περιοχής προτεινόταν εκσκαφή για την ανάδειξη των αρχαίων τειχών και η επένδυση τμημάτων της διαγραμματικής επιφάνειας της υπερκατασκευής με γραφιστικά επεξεργασμένες εικονες θεατρικών παραστάσεων που οργανώνονται γύρω από ένα τραπέζι παίζοντας με την πολυσημία του σχήματος πλατεία θεάτρου (ιστορικά) - πολυλειτουργική τράπεζα (παραστάσεις γύρω από ένα τραπέζι).
Σε ατομικό επίπεδο έχουμε συμμετάσχει σε εκθέσεις και έχουμε διακριθεί σε διάφορους αρχιτεκτονικούς διαγωνισμούς μεταξύ των οποίων και ο διαγωνισμός ιδεών για την ανάπλαση της τάφρου του Χατζηχαλάρ (Λάρισα 2008) ο οποίος αποτέλεσε την αφορμή για τη γνωριμία καιδημιουργία της ομάδας.
Αρχιτέκτονες: Κανέλλος Νέστορας, Μόρας Αντώνιος, Παυλίδου Δέσποινα, Σακκάς Αθανάσιος.
Αναρτήσεις
