Στην Gestalten, μικρό βιντεάκι με αφορμή το βιβλίο που η Douer curates. <|||>
Με τράβηξε ο τίτλος αρχικά ωστόσο νομίζω ότι δεν ειναι ο κατάλληλος, το uncanny περιγράφει καλύτερα τα περισσότερα των εργων. Αυτό ωστόσο που έχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον ειναι ότι η γλώσσα πίσω από αυτη την ιδέα δεν είναι αφαιρετική όπως θα περίμενε κανείς αλλά αντίθετα είναι εντελώς ριζωμένη στην outsider art, στο kitsch και στον σουρεαλισμό.
Πολύ καιρό νωρίτερα εξαιτίας ενός εξωφύλλου για το my favourite color cd του tracy lee summers ειχα έρθει σε επαφή με τη δουλειά του theo mercier
Πολύ πιο σκληρός φέρνει αυτά τα χαρακτηριστικά στα όρια. Όροι όπως αντισυμβατικός κτλ αποδεικνύονται απλά εύκολοι. Η διαρκής διάθεση του να συνθέσει διαφορετικές μεθόδους εργασίας είναι αυτό που καθιστά ανοίκεια τα έργα του και όχι απλά εξωτικά σε αντίθεση με πολλούς ιάπωνες της γενιάς του.
Ενώ η Douer (η δουλειά της) είναι 2ντι ο Μερσιέρ κατασκευάζει, αλλά κατασκευάζει εκεί όπου δε θα έπρεπε με τον τρόπο που ένας γκραφιτάς βάφει και κατά συνέπεια το φωτογραφίζει. Ενώ το σώμα είναι η κούκλα πάνω στην οποία η Douer εφαρμόζει τη διακόσμηση της το σώμα στον Μερσιέρ κόβεται και ξανασυνθέτεται από την αρχή, συνδυάζεται με περιεργο τρόπο (αν και συνηθισμένο) αλλά κυρίως κρύβεται σχεδόν αναμορφωτικά, ανάγεται σε tableau vivant λόγω ανάγκης.
Αναρτήσεις
